



Na een 10 uur lange treinrit, met best comfortabele bedjes, kwamen we aan in het treinstation van Lao Cai, waar we een minibusje door de bergen namen naar Sapa. We waren aangenaam verrast! Wat een prachtig landschap! Ongelooflijk mooie terrasbouw, rijstvelden, kleine dorpjes van bergstammen en mensen in traditionele kledij (met mandjes en kindjes op de rug gebonden). Het werd alleen maar beter vanaf dan. We vonden een zeer goedkope kamer (6 USD), die uitkeek op de bergen, 's morgens gehuld in een dikke mist. (zie foto, dat is het zicht vanop onze kamer).
Sapa is een supergezellig bergdorpje, en het lijkt altijd Kerstmis. Het was vrij frisjes, wat wel eens welkom was. We wandelden over het kleurrijke marktje, waar de H'Mong-people en de Dzao-people hun waar verkopen. Kledij, zilveren juweeltjes (gemaakt van oude Franse munten), vreemde muziekinstrumentjes, hond (zie foto), ... Allemaal om ter goedkoopst. We sloegen onze slag en Line kon het natuurlijk niet laten een mooi rokje te kopen, dat eigenlijk heel veel blauw afgeeft (en niet alleen als je het wast). Toch is het mooi.Ondertussen begonnen de anti-malaria-pillen (Lariam) hun tol weer te eisen. Dit keer met haaruitval bij Line. Al vier maanden vergif! Line besloot te stoppen met Lariam. Het enige probleem was de volgende bestemming Laos, een vrij groot malaria-risicogebied... Dave blijft Lariam nemen, desondanks hij 's avonds nogal moe is, en een wazig zicht krijgt van de pillen.
We besloten hier weer alles op eigen houtje te doen, dus huurden we weer 2 dagen een brommer (een motobai in het Vietnamees-Engels), waarmee we de nabijgelegen 'minority-villages' bezochten. De dorpjes waren prachtig! Af en toe volgde een horde lieve verkoopsters (al dan niet met kinderen) ons, en toonden ons de weg. Later hoopten ze natuurlijk ons iets te verkopen. We bezochten een aantal dorpjes en een grote, 100 meter hoge waterval op enkele kilometers van Sapa.
Sapa vonden we het mooiste deel van Vietnam.
Toen was het tijd om Vietnam te verlaten en richting Laos te trekken. We namen eerst de bus van Sapa naar Dien Bien Phu, dichtbij de meest noordelijke grenspost van Laos (die nog maar vanaf dit jaar ook voor toeristen open is). We zaten 8 uur opeengepropt in een klein busje en reden op de slalomweggetjes door de bergen. In Dien Bien Phu bleven we een nacht en om half 6 de volgende ochtend zaten we weeral voor 9 uur op de bus. Deze keer nog veel erger dan de vorige dag: we zaten met 22 en een kikker en heel veel baggage (zowel in als op de bus) in een busje van 16 personen. We reden gevaarlijk dicht langs diepe afgronden, door modderige wegen en zagen het tot hier toe prachtigste landschap. Af en toe moesten we uit de bus om ze te duwen door de modder.
We werden afgezet in Muong Khoa, een klein dorpje in Laos. Daar bleven we ook een nacht, en we zetten onze reis dan maar ineens voort. Weeral een klein busje met te veel mensen en baggage. Westerlingen zijn veel te groot voor de busjes, onze knieen werden geplet. Voor Dave (die een stoel met veel beenruimte dacht te hebben) kwam een vrouw op een plastic stoeltje zitten, dat steeds dichter tegen zijn knieen schoof en dat moest tegengehouden worden in de bochten.
Na 3,5 uur reden we Udomxai binnen en nu we toch bezig waren, sprongen we meteen op de volgende bus, die 10 minuten later vertrok. Omdat we de laatsten waren om op te stappen, moetsen we dit keer in het gangpad zitten. Na 4 uur doet je achterste en je rug wel erg pijn.
We waren blij dat we aankwamen in Luang Nam Tha, een stadje in noordwest Laos dat heel erg rustig is, en waar we snel een prachtige superpropere kamer vonden voor 5 USD.
De mensen zijn hier overdreven vriendelijk en Laos bevalt ons nu al zeer. We reizen nu al enkele dagen samen met een toffe Duitser. We amuseren ons goed samen.
Ook hier huurden we weer twee dagen een brommertje, om de nabijgelegen dorpjes te verkennen. Laos is heel erg arm, maar erg mooi. De mensen zijn lief, de kinderen om op te eten. De foto's volgen later.
Zo, ik denk dat we onze schade hebben ingehaald.
We hebben ook een nieuw nummer:
856-20 6041108
Bellen maar!
Vele groetjes
Dave en Line
2 opmerkingen:
Jongens ! dat duurde lang vooraleer ik nog eens wat van jullie vernam .... maar schade ingehaald zoals gezegd ! doet goed jullie terug te kunnen volgen en te vernemen dat jullie 't goed hebben in Laos.
Prachtige verhalen en overtreffende foto's - ben benieuwd bij terugkeer en laat ze aub niet tjoeppen !
Hier alles zijn normale gangetje met einde eksamen periode en aanvang van de vakantieperiode.
Nog anderhalve maand te gaan en jullie zijn terug bij ons ...hhhhmmmm
Zie er sterk naar uit om dan ook je verjaardag te vieren op 2 juli Line !!!!! Laat je alvast goed verwennen !!
Dikke kus van Catty en de Snap natuurlijk.
olo
kga proberen bellen
typen vind ik maar niks
mis jullie
stoffel
Een reactie posten