Line vanmorgen in Varkala voor ons kamertje.

Dave op het bootje in de backwaters van Cochin. Met baard en snor, die er nu terug af zijn. Het bootje zie je in zijn bril.

Cochin en Varkala

In Cochin was het weer al een stuk beter! Een leuke wandeling langs het water en de Chinese vissersnetten, waar Dave mee aan de touwen mocht trekken om de netten binnen te halen. Op de foto zie je een visser met een 'catfish'.

De volgende dag maakten we een tripje naar de 'backwaters' met een bootje (zie foto). Het bootje werd voortgeduwd door twee mannen met lange bamboestokken. Het ging dus vrij traag. Het tochtje was wel leuk, maar de boottochtjes in Suriname konden ons meer bekoren. We zagen twee waterslangen en enkele mooie blauwe vogels, de 'Kingfishers'. 's Middags aten we Keralaans: rijst met groenten op een bananenblad, en daarna een banaan. Ole!

29 maart namen we de lokale trein naar Varkala. 4 uur op de trein, tussen vele vele Indiers. We namen de trein al om 6u 's morgens, zodat we niet verpletterd zouden worden in de drukte.

Varkala is een toeristenoord met strand en kliffen en vele hotelletjes, waardoor je voor een spotprijs (200 roepies = nog geen 3.5 euro) een leuke kamer kan krijgen. De kakkerlakken en mieren nemen we er wel bij...

Het is hier heel tropisch, en redelijk vochtig: bakken en braden dus! Dave kan soms wat zagen over de hitte, maar hij heeft zelf gekozen om naar India te gaan. :)

De zee is hier superleuk om in te zwemmen, maar wel gevaarlijk! Superhoge golven, waar Line bijna in verzopen is en daarna niet meer wou zwemmen. Daar kon Dave wel mee lachen.

Gisteren aten we een stuk van een 2 meter lange en zeer verse 'Blue Marlin' (soort zwaardvis), heel lekker! De gevangen vissen worden hier 's avonds uitgestald voor de restaurantjes, en dan heb je maar te kiezen.

We zijn vanaf gisteren begonnen met spieroefeningen om ons wat in form te houden, en ook onze geest krijgt een boost met een Engels leesboek. Line leest leuke verhaaltjes en Dave verdiept zich in 'The monk who sold his Ferrari'... We houden ons gezond met lekkere verse sapjes met ananas, gember, munt, appelsien, watermeloen, papaya, ... Mmmmm...!

Schol!

Gokarna, Mangalore, Cochin

Dag allemaal!

Van Palolem hebben we 21 maart de bus genomen naar Gokarna (betekent: koeienoor), een heilig stadje. We trokken eerst naar Om Beach, en zochten daar een kamer voor die nacht. Een eenpersoonskamer, want de dubbele waren vol... Dit was de eerste dag dat het regende... dat het goot! Stortregen, donder en bliksem, en wij door de regen op het strand.

De volgende ochtend was het nog steeds slecht weer, en omdat we vonden dat je alleen aan het strand kan zitten als het goed weer is, en er niets anders was buiten het hotel en het strand, besloten we naar het centrum van Gokarna te verhuizen.

Het slechte weer bracht wel een hele knappe zonsondergang met zich mee (zie naar de foto's!).

We wilden zo snel mogelijk weg van het slechte weer en besloten naar Kerala te gaan. We boekten een trein naar Mangalore, want de treinen naar Cochin zaten vol. Een omweggetje dus, maar voor het goede doel.

In Mangalore was er niet veel te zien, en het weer was er ook al niet te best. Een heel drukke stad waar we weeral snel weg wilden. We namen de bus naar Cochin, en dit was de eerste bus die een beetje meeviel! Ze rammelde niet zo hard en was niet zo vuil.

Rond 7u 's morgens kwamen we aan in Cochin en namen de bus naar Fort Cochin, waar we een zalig hotelletje vonden met de netste kamers die we al gehad hadden. Eindelijk wat hygiene! Een splinternieuw hotelletje dat nog niet bekend was en dus dringend klanten nodig had, en dus ook een goede prijs kon maken voor ons! (zie volgende bericht)

foto's

Line aan het meer in Hampi, waar we een plekje voor ons alleen hadden, tot een Indisch jongetje uit de bosjes sprong en om roepies vroeg...

Mooie zonsondergang in Palolem en Dave met baard en een mooie ketting die hij van zijn liefste Line kreeg.

foto's

Kindjes met gedroogde stront op hun hoofd, mooie tempels van Hempi en stoere Line op de brommer aan het meer. Ze heeft niet echt gereden hoor...!

Goa naar Hampi

Vanuit Vagator zijn we vertrokken naar Panaji, een stad die ons allerminst beviel, en waar we dus maar 1 nacht hebben doorgebracht. Saaie stad.

Daar hebben we dan maar meteen een bus geboekt voor de volgende dag richting Hampi. 400 km rijden, en de bus deed er 12 uur over. Je kan dus al raden: het was echt hobbelig en bobbelig. Weinig geslapen, vuil beddeke en Dave is bijna door het bed gekrakt. We hebben het bed moeten verstevigen met een plank.

Moe aangekomen in Hampi, en op aanraden van andere toeristen een hotelletje aan de overkant van de rivier gezocht. Het beste ooit! Het Shanthi Guest house had kleine bungalows met een schommelbedje buiten, een gezellige 'chill-out' en zicht op de rijstvelden. Superrustig, goede service, lekker eten, echt zalig!

Zoals je op de foto's kan zien is Hampi een heel aparte plaats. Gekke rotsformaties en ruines van de 15e eeuw. Heel mooie uitzichten, een heel hoge apentempel en veeeel te heet! We hadden spijt dat we er niet langer konden blijven...

Om naar het centrum van Hampi te gaan moesten we altijd een bootje nemen over de rivier. Dus altijd betalen. Gierig als we zijn wilden we wel eens proberen zelf de rivier over te steken. Een Indische vrouw nam ons mee door de rivier, waar Line al gauw uitschoof en helemaal nat werd, maar snel bleek dat ze meer geld wilde dan het bootje. We hebben haar evenveel gegeven als we aan het bootje zouden geven.

In Hampi zagen we een tempel, waar een heilige olifant (Laxmi) leefde. Als je hem 1 roepie gaf (in zijn slurf), gaf hij die aan zijn baas en zegende hij je met zijn slurf. Grappig hoor! De olifant zit dus niet aan Lines borsten, hij is op weg naar haar hoofd om het te zegenen... Dave nam de foto iets te vroeg!

Er is veel armoede in India. In het begin is het vrij moeilijk: bedelende kindjes, kindjes die circusacts uitvoeren op hun 3 jaar en geld vragen... Op den duur word je hard en kan je tegen iedereen droog 'nee' zeggen en dat ook volhouden, hoe lang ze ook blijven zagen.
De voorlaatste dag in Hempi aten we wat druifjes, die we zorgvuldig wasten met flessenwater. Slecht idee. De volgende nacht en dag waren we beide ziek. En dan moesten we in de hitte, pal op de middag, met onze rugzakken een stad verder om de bus terug naar Goa te nemen. Pfff... Viel niet echt mee. Indiers merken ook niet dat je groen ziet van ziek te zijn. Ze blijven vragen: 'Coconut?' 'Do I look like I want a coconut?'

De busrit viel ook niet echt mee. Kotszakje bij de hand, en net als dat wat vol aan geraken is, komt er een bus gapende Indiers voorbij. Leuk is anders.

Toch hadden we ook een beetje geluk en stopte de bus op een plaats die we niet verwacht hadden, maar waar we wel graag naartoe wilden: Palolem. Snel snel om 5u 's morgens uit de bus geklauwterd en een eenzame rikshaw gevonden die ons naar een goedkoop hotelletje met strandhutjes bracht. Zaaalig!

Krakkemikkig standhutje, maar we hebben alles wat we moeten hebben. Plus: een hele hoop varkentjes onder ons hutje, en een rat, die ze hebben doodgeschoten.

Palolem, in het zuiden van Goa, is leuk voor een dag of 2, maar niet zo gezellig als het noorden. Morgen vertrekken we dan ook naar Gokarna (in Karnataka), waar we het colourfestival Holi (vgl. Paghwa in Suriname) gaan vieren.

Noord Goa

Hallo iedereen!
Dit zijn nog drie foto's van onze zalige tijd in Vagator en een uitstapje naar Arambol, in het noorden van Goa. Onderweg tegengehouden door de politie met onze scooter. De agent vroeg naar Daves internationaal rijbewijs, en omdat hij dat niet had een boete van 1000 Rs (ongeveer 20 euro). Dat vonden we natuurlijk te veel, en gingen we zeker niet betalen! Dan maar wat moeilijk doen en naar de superior vragen. Deze lieve vrouw (!) liet ons een papier zien waarop stond dat op het rijden zonder internationaal rijbewijs een boete staat van 450 Rs en diegene die de bromfiets aan ons verhuurt moet 500 Rs betalen. 450 klonk al iets beter, maar we probeerden natuurlijk er nog wat af te krijgen. Na een tijdje gepraat te hebben, en toen ze hoorde dat we leerkrachten waren moesten we nog maar 200 Rs betalen. We gaven de 200 Rs, maar ze bedacht zich, ze gaf ons het geld terug en zei dat we mochten doorrijden. Wij snel weg!
Arambol was een klein paradijsje: strand, palmbomen en een prachtig zoetwatermeertje omringd door groen.
Uiteindelijk zijn we iets langer in Vagator gebleven en van daaruit met de brommer uitstapjes gemaakt en de omliggende dorpjes verkend.
We hebben heel erg genoten van ons verblijf hier!

Deze foto's zijn van Vagator, in noord-Goa, waar we nu zijn.

Mumbai en Goa

Niet veel foto's genomen in Mumbai, omdat Line ziek in bed lag...

Hallo!
Na 1 overnachting in Veraval (zie laatste bericht) namen we de trein naar Ahmedabad en van Ahmedabad naar Mumbai. Dit duurde ongeveer een dag en een nacht. 's Morgens kwamen we dan aan in Mumbai. Drukke, verschrikkelijke stad en heeel duur, tov de rest van India dan toch. Een ranzig hotelletje dat we 500 roepies per nacht betaalden (veel te veel voor wat het is), maar wel het goedkoopste dat we vonden (zie foto). Geen toilet in de kamer, enkel een stinkende put in de gang met kakkerlakken. De ventilator verspreidde zwarte stofdeeltjes zodat onze neusinhoud s morgens ook zwart was.
De eerste dag in Mumbai wilden we al meteen de drukte ontvluchten en zijn we naar de Zoo getrokken. Een zielige, eenzame beer, een eenzame hyena, neushoorn, ... Niet veel dieren, veel lege kooien, maar wel rustig. Af en toe leken wij de aapjes te zijn, als de indiers weer fotos van ons namen.
's Avonds, toen we langs de drukke winkeltjes liepen, werden we aangesproken door een 'scout' van de Bollywoodstudio's om mee te spelen in een Bollywoodfilm de volgende dag. Ik, Line, heb Dave wat moeten overtuigen (Dave had geen zin om de hele dag te zweten in de schmink), maar uiteindelijk hebben we toch beslist het te doen. 's Morgens om 5u opgestaan en om 6u met de bus vol Westerlingen vertrokken naar de Bollywoodstudio's. Dachten we. We kwamen aan in een sportcomplex waar ze die dag een Indische soap, Chandan (Indische versie van 'Familie'), zouden opnemen. Het ging over een voetbalmatch en dus moesten elf blanke mannen de hele dag in de zon voetballen en lopen. Ocharme. Dave heeft geweigerd om in volle zon te voetballen en ik heb geweigerd om me in een cheerleaderoutfit te wurmen.
We hebben een hele dag fake moeten juichen aan de kant en vooral veel moeten wachten.
Rond 20u waren we terug aan ons hotel. We kregen een vergoeding van 500 Rs p/p, ongeveer 10 euro. Een dag verknoeid. Spijtig, want als het een film was geweest had het misschien wel tof geweest.
We komen wel als figuranten op de Indische televisie, wat een magere troost...
De volgende dag was Lines buikprobleem te groot - het duurde al een week- en dus was het tijd om antibiotica te nemen. Die dag hebben we heel lang naar een parkje gezocht om wat neer te liggen, want we waren al uitgecheckt uit het hotel en Line kon nergens rusten. We hebben ons uiteindelijk neergelegd op een cricketveld en een straathondje is ons komen vergezellen. We noemden hem Rabies. Hij was heel lief tegen ons, maar naar alle voorbijkomende Indiers blafte en gromde hij. Dat vonden wij wel tof.
's Avonds om 11u namen we eindelijk de trein richting Goa! We hoopten op rust en een netter hotelletje. Line was de volgende ochtend veel beter en toen we onze hotelkamer zagen, die best proper is, wisten we direct dat we hier wel een paar dagen zouden blijven hangen. Rust, zon, zee en strand kregen we, en we hebben ervan genoten! Mooie stranden, wanhopige verkoopstertjes die onze eelt willen wegdoen voor een prijsje, Goa-parties die hier maar enkele uurtjes duren en nooit langer duren dan 10 u s avonds, lekker eten, veel golven en een tropische sfeer. Mmmmm...
We vertrekken morgenvroeg naar Panjim, in midden Goa, dan naar zuid-Goa en Hampi.

Zoals je kon lezen is nu alles dik in orde en voelen we ons zo gezond als een visje, vooral in de zee. Haha
Dikke kus
D en L

bye bye Rajasthan, hello Gujarat!

Eindelijk rust en een strandje voor ons alleen!

Hallo!
Om op onze avonturen verder te gaan: (en ja papa David, we houden consequent een dagboek bij!)
Na Pushkar waren we dus in Jodhpur, the Blue City. Het fort daar was erg mooi, maar wel wat duur. Het zicht over de stad was heel knap (zie foto). Heel drukke stad met veel bangles, stofjes en sapjes. Vooral veel van hetzelfde.
Van Jodhpur zijn we doorgereden naar Khuri, een dorpje in de woestijn. Daar trokken we per kameel de woestijn in, om daar ook de nacht door te brengen. Heel mooie zonsondergang en heel lieve Indiers die lekker voor ons gekookt hebben. De nacht was niet te koud en de zonsopgang was even mooi als de zonsondergang.
Van Khuri naar Jaisalmer gereden: een zandkleurige stad met een verzakkend fort op 100 km van de Pakistaanse grens. (Maar geen nood, het was veilig) Daar genoten we van de gezelligheid, een Jaintempel en het meer.
Van Jaisalmer reden we naar Ranakpur, op 90 km van Udaipur. Het was een lange autorit en we waren blij dat een rustig hotelletje en een groot meer ons opwachtten.
De volgende ochtend bezochten we een prachtige Jaintempel in Ranakpur en daarna reden we door naar Udaipur. Met een keelonsteking, maar die ging later snel voorbij door antibiotica. Udaipur was een aangename stad, waar we inde smalle straatjes konden verdwalen.
26 februari namen we de trein van Udaipur naar Ahmadabad, en lieten we Rajasthan en Mister Singh achter. Van Ahmedabad namen we de trein naar Veraval. Alles samen een nacht en een volle dag onderweg.
Van Veraval namen we de bus naar Una, maar omdat we iets verkeerd gegeten hadden deed die hobbelige busrit ons geeb deugd. Een vol kotszakje gewoon uit het raam gooien en geen Indier die opkijkt. Ook niet van het kotsgeluid, want dat geluid maken ze zelf constant...
Ziek aangekomen in Una en de rikshaw naar Diu (aan de kust) genomen. Een hotelletje gevonden en s nachts en de volgende 1,5 dag ziek geweest. Wanneer we wat beter waren konden we toch nog gaan zwemmen in de zee en genoten we van een strandje voor ons alleen!
Diu is heel rustig en mooi en ons hotelletje ook. De uitbaters waren supervriendelijk!
Vandaag zijn we van Diu naar Veraval gegaan met de bus en morgen nemen we de trein naar Ahmedabad en dan naar Mumbai. Het wordt weer een zware reis...
India is heel mooi, maar zo vervuild. Echt heel spijtig. Rans overal en alles is vuil en stinkt. Wij proberen proper te blijven en niet te stinken.
Alles is nu ok met maag en keel en darmen, maar ik ben benieuwd voor hoelang...
Het gestaar van de Indiers begint wat te wennen, maar ik blijf het bizar vinden hoe ze blijvan zwaaien, wijzen, gapen, geichelen, ...

Zo, onze update zit erop.
Groetjes
Dave en Line
aka
Dew and Lena